கடவுளே !

உருவொன்று இருந்தாலும்

உயிரில்லா நிலையாலே

குற்றங்களை நீ சுமக்க

விடுதலையாய் நினைக்கின்றேன்.  .

நெஞ்சில், அந்த நினைவுகளோ

மெல்லத்தான் நுழைகிறது

உறுத்தும் அந்நிலையை

நீயென உணராமல்

துரத்திவிட பார்க்கின்றேன்.

கள்ளமில்லா குழந்தை உள்ளம்

உடலைப்போல் வளராமல்

கருகித்தான் போகிறது,

ஆசைகளின் பெருக்கத்தால்.

நினைவுகளில் அடைத்துக் கொண்டு

களைகளாய் வளர்கிறது

நீரின்றி போனாலும் வளமாய் - ஏனோ

அதற்கு மட்டும் விதிவிலக்கு

நீ படைத்த உயிரினமாய்

நானிருக்க,

கட்டுகளை அறுத்துக்கொண்டு

பாய்ந்து செல்ல நினைக்கின்றேன்.

மெல்ல திசைத்திருப்பி

இதுதான் நல்வழியென  விடுவாயோ

செல்லும் வழியே செல் – அது

உன் தலைவிதியென விடுவாயோ