என் நினைவுகளோ
உனை சுற்றி வருகையிலே
சிக்காமல் செல்கிறாய்.
எனையறியா உன் நெஞ்சம்
என்று புரிந்து கொள்ளுமோ?
உனை நினைத்து புலம்புகின்றேன்
இரவு பகலென்று இல்லாமல்.
தனிமையில் தவிக்கின்றேன்
தேற்றிவிட யாருமின்றி.
பொன்னாய் உனை நினைக்கும் – எனை
புரிந்துக் கொள்வாயென நினைத்தேன்.
ஏதேதோ நினைக்கின்றேன்
எழுத்திலிட துடிக்கின்றேன்.
நீ அறிந்திட தவிக்கின்றேன்.
ஆலாய் பறக்கின்றேன்.
மரத்து போக செய்கின்றாய்
மறந்து விட சொல்கின்றாய்.
மருந்திட நினைக்காமல்.
வருடங்கள் கடந்தாலும்
விச(ன)மெனக்கு தந்தாலும்
வேண்டுதலில் மாற்றமில்லை.
நாளொன்றும் அதிகமில்லை
நீ புரிந்துக் கொண்டு அல்லாட.
இது உனக்கு
சாபமென கூறவில்லை.
வேதனை நான் பட்டாலும்
வேண்டாம் இந்நிலை உனக்கென்றே
வேண்டிக் கொள்வேன் நானென்றும்.
தொலைந்துத்தான் போகுமோ
தொடரும் நம் உறவுகள்.
தொக்கித்தான் நிற்குமோ
மனத்தில் மட்டும் என்றுமே.
மறந்துறங்கும் நேரத்திலும்
மனித்திலோடும் எண்ணங்கள்
கனவுகளாய் உனை காட்டுதே.
மயங்கி இருக்கும் வேளையிலே
மனத்திலுள்ள நினைவுகள்
மறைந்து எங்கு செல்லுமோ? – அதுவும்
மரத்து மயங்கி போகுமோ?
விளைநிலத்தில் விரிச்சலிட்டால்
விதைக்கத்தான் முடியுமோ?
விளைச்சலைத்தான் கொடுக்குமோ?
விதியை நொந்து நிற்கிறேன்
உனை இழந்து
#இது 2007ல் எழுதியது. 9 வருடங்களுக்கு பின் உங்கள் பார்வைக்கு.
No comments:
Post a Comment